YOLO

Pfoe alweer een week voorbij! Kreten als ‘time flies when you’re having fun’, ‘we zijn hier maar een keer dus we moeten er flink van genieten ook’, ‘YOLO (voor de wat minder hippies onder ons: You Only Live Once)’ en ‘Mijn spaarrekening is er om geplunderd te worden voor dit soort dingen’ zijn de afgelopen weken ontzettend veel gehoord. Daarnaast zijn al onze principes betreft maximaal 1x per week op stap gaan, alleen in het weekend slecht eten, 1 dag in de twee weken een dagje vrij nemen van stage met volle overtuiging uit ons raam gegooid. We beseffen maar al te goed dat we nog maar een aantal weken te gaan hebben en dat we 100% moeten genieten van onze tijd hier. Elke week komen de geluksmomentjes steeds vaker voorbij en in plaats van elke dag, vertellen we elkaar nu elk uur hoeveel plezier we hier hebben en hoe leuk het hier allemaal is.

Afgelopen weekend zijn mijn lieve vriendinnetjes Virge en Lisa op bezoek geweest. Lief als ze waren, hebben ze voor mij 7 vreselijke uren in de bus gezeten (zonder slaap en met buschauffeur functionerend als dj om 2 uur ’s nachts) om om half 7 in Parijs aan te komen. Van mijn kant, lief als ik ben, ging ik vrijdagavond lekker op stap met Juul als gevolg van bovengenoemde motto’s. Toen de wekker na 3 uur slaap om 6.00 afging vervloekte ik mezelf toch wel eventjes, maar hup kleren aan en naar het metrostation. En daar zat ik dan braaf om half 7, wachtend op twee heerlijk chaotische stresskippetjes uit Bemmel. Helaas waren ze nog nergens te bekennen en al snel kreeg ik te horen dat ze net pas waren aangekomen wat betekende dat ik nog ongeveer een uur de tijd had om wakker te worden, verdwaalde make-up restjes te verwijderen en de stank uit mijn kleren te wassen. En eindelijk waren ze daar dan! Ik had het stiekem al eerder bedacht, maar toen ik de vermoeide koppies zag leek het me al helemaal een goed plan, eerst nog even een paar uur slapen! Vervolgens hebben we lekker ontbeten en waren we binnen no-time klaar voor een hele dag toerist uithangen. Niet dus. Lisa en Virge hadden beide alle highlights van Parijs al een keer gezien en de mindset stond op ‘SHOPPEN’. Tja, toen kon ik, hoe vervelend ik het ook vond, natuurlijk niet achterblijven. Met een goedgevulde spaarrekening liepen we over de Champs-Elysees om te genieten van alle dure winkels zoals Louis Vouitton, Ferrari en Prada (alleen kijken, niet kopen) om uiteindelijk bij de H&M te slagen. Hoe typisch, ga je winkelen in Parijs, kom je toch altijd weer uit bij de grootste modeketen van de wereld (of dit klopt weet ik niet, mijn mode-statistieken zijn niet helemaal up-to-date). Na een enorm lange dag winkelen besloten we lekker met een pizzaatje op de bank te bloffen alvorens we een snelle power-nap zouden doen. Na dit korte schoonheidsslaapje (lees: giechelend in bed liggen en proberen niet teveel lawaai te maken) maakten we ons op voor het geweldige nachtleven van Parijs. Ik kan denk ik niet op een hand tellen hoe vaak ik die nacht het volgende heb gedacht: ‘Ik ben hier gewoon in Parijs, met mijn twee liefste hockeyvriendinnetjes en we hebben meer plezier dan ooit’. Of het door de heerlijke wijntjes en cocktails kwam weet ik niet helemaal zeker, maar ik was helemaal tevreden! De volgende ochtend kwam ik er al snel achter dat het waarschijnlijk wel door de wijntjes en cocktails kwam want de hoofdpijn was er niet minder om. Redelijk katerig, snotterend en bleekjes vertrokken we nog snel naar de Eiffeltoren om een typisch toeristenkiekje te maken en daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen. En ook al zeggen de liedjes ‘Afscheid nemen bestaat niet’ en blabla, het viel me toch wel zwaar. Nu je steeds meer mag proeven van thuis door alle bezoekjes, merk je dat je het af en toe toch wel een beetje mist. De hockeytrainingen doordeweeks, met het hele gezin met het bord op schoot voetbal kijken op zondagavond, even bij opa en oma op bezoek, het gaat om de kleine dingen.

Maar niet getreurd, na een paar uurtjes goed slapen, was het gemis alweer een heel stuk minder en stond ik weer klaar voor een nieuwe week! Maandag zijn we begonnen met een presentatie over onze scriptie voor de afdelingsleider psychologie van de Universiteit Descartes hier in Parijs. Gelukkig was deze man, en ook mijn stagebegeleidster, enthousiast over mijn onderwerp en als gevolg hiervan gingen ze vrolijk een halfuur in discussie over mijn, volgens hen, zeer interessante bevindingen. Deze week zijn we bezig geweest met het schrijven van ons paper met als resultaat een 4000-woorden-tellend Word Document met daarin mijn werk van de afgelopen 6(!) weken. Was het aanklooien met de dataset vooral een aangename, ontdekkende en plezierige bezigheid, zo is het schrijven van het paper een geconcentreerde, serieuze bedoeling die enorm veel energie vergt. Morgen zullen we ons werk presenteren en hopelijk ontvangen we (positieve) feedback over wat we hebben gedaan. Morgenavond zijn we uitgenodigd voor een borrel (met champagne en cake!) bij onze stagebegeleidster en onze verwachtingen zijn hoog, iets met een luxe penthouse met uitzicht over de Eiffeltoren! Naast die bijzondere gelegenheid morgen is het natuurlijk ook de verjaardag van mijn lieve, kleine broertje. Voor het eerst in 14 jaar zal ik er niet bij zijn, en eigenlijk is het toch wel een beetje raar. Gelukkig kunnen we Facetimen, bellen, whatsappen, Skypen en smsen in deze tijd, dus dat moet het gemis een beetje verzachten!